Γράφει η Μαρία Συμεωνίδου
ΓΙΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Ι.ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΒΕΒΕΚΙΟΥ 10.02.2012
Γιορτάσαμε σήμερα την γιορτή του Αγίου Χαραλάμπους στην Ι. Κοινότητα του Βεβεκίου. Με τα μέλη της Επιτροπής, με εκλεκτούς ομογενείς, με τον Σεβ. Μητροπολίτη Μυριοφύτου και Περιστάσεως κ. Ειρηναίο, με τον πάτερ της ενορίας μας και με τους ψάλτες που τον συνόδευαν vα ήμασταν μόλις 45 άτομα. Ο Ναός, ζεστός, χαριτωμένος, στολισμένος με τις ωραίες εικόνες, με τις καντήλες και με τα κεριά μας μάγευε κυριολεκτικά όλους ανεξαιρέτως.
Μέσα στα μετρημένα αυτά άτομα ένας καθωσπρέπει κύριος μου έκανε εντύπωση. Δεν τον γνώριζα. Πήγα δίπλα του και του συστήθηκα. Έμαθα πως λεγόταν Ηλίας Νικολαΐδης, ο γιός του μακαριστού κ. Στεφάνου Νικολαΐδη. Ένας παλιός βεβεκιανός που ζει τώρα στην Αθήνα αλλά δεν ξεχνάει ποτέ την ενορία του, κι έρχεται συχνά στην Πόλη για να επισκεφτεί την γενέτειρά του που τόσο επιθυμεί και αγαπάει. Συνεχίζω με τα δικά του λόγια:
“ Eγώ γεννήθηκα το 1931 στο Βεβέκι και έφυγα το 1979 από την Πόλη. Τώρα που είμαι εδώ αισθάνομαι σαν να μην έφυγα από το Βεβέκι ποτέ. Εδώ στην Εκκλησία που λατρεύω πολύ και την ευγνωμονώ. Μου έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Δυσκολεύτηκα όταν είχα πρωτοφύγει στην Ελλάδα μαζί με τα παιδιά μου και την οικογένειά μου. Αλλά ο προστάτης και θαυματουργός Άγιος Χαράλαμπος με στήριξε πολύ. Εδώ στο Βεβέκι απέναντι από το τζαμί στο σημείο που βρίσκεται τώρα το Mc Donalds βρισκόταν το μαγαζί του πατέρα μου. Ένα μανάβικο όπου τροφοδοτούσαμε την Ροβέρτιο Σχολή. Τα άλογα πηγαινοερχόταν συνέχεια και κουβαλούσαν εμπόρευμα, θυμάμαι... Πάνω στο μαγαζί μας ζούσαν 15 οικογένειες καθηγητών που δίδασκαν στην Ροβέρτιο, γάλλοι, ελβετοί, και άγγλοι. Το 1957 κατεδαφίστηκε όλο το κτήριο. Έγινε μεγάλη ανακαίνιση, φτιάχνανε δρόμους. Κι εμείς βρήκαμε ένα νεόκτηστο κατάστημα και μετακομίσαμε εκεί. Το 1960 ανοίξαμε το “Santral Şarküteri” . To 1977 όταν φύγαμε το δώσαμε στους εργάτες μας, για να το συνεχίσουν. Εγώ προσωπικά έχω φτιάξει την πρώτη μαγιονέζα στην Πόλη, την VENÜS.. Mετά σταμάτησαν την παραγωγή της, γιατί ήρθαν άλλες ξένες μάρκες”.
Πως νιώσατε σήμερα; σας βλέπω συγκινημένο...
“ Και σήμερα τα ίδια νιώθω, ότι ένιωθα τότε. Έχω πολλούς Τούρκους φίλους. Όλοι με αγαπούνε πολύ. Από τις παλιές φίλες μου είναι η Sevim Hanim. Αυτή που έχει τα Meşhur Bebek Bademezmesi. Παλιά καλή φίλη η Sevim. Οι άλλοι είναι πιο καινούργιοι”.
Άκουσα να λέτε πως ετοιμάζετε ένα βιβλίο.. Για πέστε μας λίγο το θέμα..
“Ναί εγώ και ο φίλος μου ο Γιωργιάδης ετοιμάζουμε ένα βιβλίο που θα περιέχει την ιστορία της Εκκλησίας του Αγίου Χαράλαμπου, τα Αγιάσματα και την ιστορία του σχολείου μας”.
Τελειώνοντας, πρόσθεσε επίσης ..
“ H μεγαλύτερη μου επιθυμία είναι να με θάψουνε δίπλα στην μητέρα μου όταν πεθάνω. Το μνήμα της βρίσκεται εδώ. Την αγαπούσα πολύ κι αυτή μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Ήταν Αγία γυναίκα...”…
Με αυτά τα λόγια και με συγκίνηση τελειώσαμε την συνομιλία μας με τον κ. Νικολαϊδη.
Εγώ προσωπικά χάρηκα πολύ που γνώρισα έναν σωστό κύριο, έναν πιστό Ρωμιό, έναν αξιοπρεπή Πολίτη. Ώρα σας καλή κ. Νικολαϊδη κι εύχομαι να σας ξαναδούμε στο ωραίο Βεβέκι.
Χρόνια πολλά, και του χρόνου!!..
