Κείμενο : Eιρήνη Κεχριώτη Φωτογραφίες : Eıρήνη Κεχριώτη, Αρχείο Σχολής Γαλατά
Σε ένα απο τα ωραιότερα και πιο επιβλητικά κτίρια της Πόλης στεγάζεται το σχολείο του Γαλατά στο οποίο μέχρι και πρίν απο τέσσερα χρόνια λειτουργούσε νηπιαγωγείο. Μας είναι άγνωστο ποιος ήταν ο πρώτος ιδρυτής και ιδιοκτήτης αυτού του κτιρίου που χτίστηκε το 1885. Το 1903 ήταν μια χρονιά ορόσημο για την σχολική κοινότητα. Η προεδρία της εφορίας του σχολείου του Γαλατά περνά απο τον Πέτρο Σκυλιπτσή στον Επαμεινώνδα Ρίζο ο οποίος συνέχισε το έργο του προκατόχου του με στόχο την ίδρυση ενός ιδιωτικού και αυτόνομου σχολείου.
Η πιο παλιά άδεια εργασίας που βρέθηκε στα αρχεία του σχολείου χρονολογείται στις 26.03.1926 ενώ νέα άδεια λειτουργίας δόθηκε το 2000. Mέχρι το 1935 ήταν μόνο αρρένων ενώ απο τότε και μετά αρχίζει να λειτουργεί ως μικτό σχολείο. Εκείνη την εποχή η εκπαίδευση ήταν εξατάξια. Το 1942 ο Χρήστος Μαυροφρύδης αναλαμβάνει καθήκοντα διευθυντή στην θέση του Παυλάκη Μελιτόπουλου. Ο Mελιτόπουλος είναι γνωστός για το ελληνοτουρκικό λεξικό του, ενώ ο Μαυροφρύδης εξέδιδε το περιοδικό ‘Παιδικός Κόσμος’.
Το σχολείο μετονομάστηκε απο Galata Rum Okulu σε Karaköy Rum İlkokulu το 1968. Εκείνη την περίοδο ιδρυτής του ήταν ο Γερομής Ευγενίδης και διευθύντρια η Θεοφανία Χιλιακοπούλου. Ο αριθμός των μαθητών ανερχόταν στους 230 συνολικά, εκ των οποίων 122 ήταν αγόρια και 108 κορίτσια. Ο αριθμός των μόνιμα διορισμένων δασκάλων ανερχόταν στους 10. Η ξένη διδασκόμενη γλώσσα ήταν τα γαλλικά. Εως και το 1949, ο τρόπος λειτουργίας του σχολείου παραμένει ίδιος. Από το 1970 και μετά ο αριθμός των μαθητών μειώνεται σταδιακά ως το 1985 οπότε για μια δεκαετία το σχολείο θα παραμείνει χωρίς μαθητές . Από το 1996-1997, το σχολείο αρχίζει να ανακαινίζεται και ανοίγει ξανά. Από το 2000 έως και πριν απο τέσσερα χρόνια λειτουργούσε μόνο το νηπιαγωγείο.
Σήμερα το σχολείο βρίσκεται σε διαδικασία ανακαίνισης ώστε να αναδειχθεί και πάλι η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια αυτου του εξαώροφου κτιρίου. Στην προσπάθεια αυτή, σημαντική είναι η εθελοντική συμβολή Τούρκων ειδικών όπως του γνωστού αρχιτέκτονα Korhan Gümüş που ήταν υπεύθυνος του προγράματος Kentsel Dönüşüm (Αλλαγή του αστικού χώρου) στον οργανισμό Istanbul Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2010, των επίσης αρχιτεκτόνων Elif Özdemır και Esra Bulcı καθώς επίσης και του καθηγητή του Πολυτεχνείου της Πόλης Işık Aydemir, ο οποίος είναι μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής και του Επιστημονικού Συμβουλίου της Διεθνούς Πολιτιστικής Οργάνωσης Europa Nostra και της Σχολής Καλών Τεχνών Alp Sunalp.
Την πρόοδο των εργασιών καθώς και την σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σχολείο είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω και από κοντά με την βοήθεια της κας Μαίρης Κομοροσάνο, προέδρου της εφοροεπιτροπής και φύλακα άγγελου του σχολείου. Η κα Κομοροσάνο μου περιέγραψε αναλυτικά τόσο το παρελθόν όσο και το παρόν του σχολείου. Ένα σχολείο που μέχρι πρόσφατα γέμιζε απο φωνές παιδιών σήμερα παλεύει να ξαναβρεί ζωή. Ξεναγήθηκα στις αίθουσες διδασκαλίας, στους κοιτώνες των παιδιών, στο εργαστήριο, στην αίθουσα εκδηλώσεων, στα γραφεία των καθηγητών, στο αρχείο, στην αίθουσα του νηπιαγωγείου. Παντού υπάρχουν αντικείμενα, βιβλία, τετράδια διατηρημένα και τοποθετημένα με τάξη στους χώρους του σχολείου. Βλέποντάς τα έτσι, έχει κανείς την εντύπωση ότι αυτές οι αίθουσες δεν έχουν περάσει σε μια μουσειακή κατάσταση, αλλά περιμένουν στολισμένες και τακτοποιημένες την στιγμή εκείνη που παιδικές φωνές θα σπάσουν την σιωπή που κατακλύζει αυτή την στιγμή το κτίριο. Και πράγματι, στόχος για το μέλλον όπως μου διηγείται η κα Κομοροσάνο είναι να ανοίξει και πάλι το νηπιαγωγείο. Δυναμική και δραστήρια η κα Κομοροσάνο έχει αναλάβει πρόεδρος της εφοροεπιτροπής του σχολείου απο το 2009 και μου περιγράφει όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα και όσα θα ήθελε να κάνει ακόμα, με τόσο πάθος και μεράκι, που γίνεται φανερό σε όποιον μιλήσει μαζί της πως αγαπά και φροντίζει αυτόν τον χώρο σαν δικό της παιδί. Σε αυτή αυτή την προσπάθειά της η κα Κομοροσάνο μου αναφέρει την πολύτιμη βοήθεια και συμπαράσταση που έχει από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ Βαρθολομαίο και τον κ. Λάκη Βίγκα, στους οποίους θα ήθελε να απευθύνει τις ιδιαίτερες ευχαριστίες τις μέσα από αυτό το κείμενο.
Εφυγα απο το σχολείο με ανάμεικτα συναισθήματα. Ενα σχολείο χωρίς παιδιά που παλεύει να μείνει ζωντανό με την βοήθεια και την συνδρομή όλων. Σε αυτό το σκοπό αφιερώνουμε κι εμείς το παρόν κείμενο με την ευχή το σχολείο να γεμίσει ξανά με παιδικές φωνές .