Η δρ Εύα Αλεξανδρού Σαρλάκ έγραψε τις εντυπώσεις της για την κατασκήνωση «Yanyana Ortak bir gelecek» στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος.
Όντας πάνω από 20 χρόνια στη δουλειά μου ίσως να βρέθηκαν και χιλιάδες νέοι στο δρόμο μου.
Συναντηθήκαμε στα μαθήματα, σε προγράμματα, σε διαλέξεις και γνωμοδοτήσεις αλλά και σε άλλες πολλές δραστηριότητες.
Από τους νέους έπαιρνα πάντα ενέργεια. Από τους κύριους στόχους μου ήταν να μεταφέρω σε μεγάλα γκρουπ τις αξίες του να είσαι άνθρωπος,
να προστατεύσω τους τόπους μνήμης που δημιούργησε ο άνθρωπος και να επισημάνω την απόλαυση που φέρνει η παραγωγή του πολιτισμού από αυτή την διαφορετικότητα.
Αυτά που προσφέρει ο εθελοντισμός
Για να βρεθώ πιο κοντά στους στόχους μου, στις 25 Ιουλίου επισκέφθηκα το χώρο εκπαίδευσης που βρίσκεται στο Μοναστήρι Αγία Τριάδα στη Χάλκη στο πλαίσιο του προγράμματος
«Yanyana ortak bir gelecek».
Όταν έφτασα στην κατασκήνωση, πραγματοποιούνταν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που αφορούσε τη συνάντηση νέων ανθρώπων με διαφορετική ταυτότητα και πολιτισμό.
Το πρόγραμμα αυτό συνεχίζονταν με ερωταπαντήσεις. Ο τομέας του «εθελοντισμού» μου κίνησε το ενδιαφέρον. «Άρα», σκεφτόμουν, «ήμουν και εγώ εθελόντρια;
Γιατί ήμουν; Ήμουν εθελόντρια της κοινότητας; Του προγράμματος; Εθελόντρια της εκπαίδευσης»;
Όλες οι απαντήσεις στριφογυρνούσαν γύρω από το θέμα του εθελοντισμού: εμπειρία, συνεισφορά, ψυχραιμία, ανοχή, υπευθυνότητα και τόσα άλλα…
Εάν περιμένετε απάντηση για το αποτέλεσμα του εθελοντισμού που έγινε, ποιος είναι ο κερδισμένος άνθρωπος; Όλα τα προαναφερόμενα δεν αποτελούν τελειότητα;
Οι νέοι που ήρθαν κοντά και που συμμετείχαν στην κατασκήνωση με κοινό θέμα τον εθελοντισμό, άνθρωποι με διαφορετικό πολιτισμό που ζουν σε διαφορετικά γεωγραφικά διαμερίσματα,
εκθέτουν όσα κέρδισαν για το μέλλον κατά την συνάντηση τους με τους νέους.
Μια διαφορετική ταυτότητα στο τραπέζι
Ένα από τα θέματα που ακολούθησε και με συγκίνησε περισσότερο ήταν η σκέψη των νέων για το θέμα της ταυτότητας.
Άτομα με διαφορετικό πολιτισμό, νέοι με διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα συζητούσαν για την κυρίαρχη ταυτότητα του ανθρώπου αλλά και την υπό – ταυτότητα του.
Εκτός από την διερεύνηση της κουλτούρας της ταυτότητας πραγματοποιήθηκε και η εξέταση της ταυτότητας των φύλων.
Δηλαδή τέθηκαν στο τραπέζι όλες οι διαφορετικότητες που διαλύουν μια κοινωνία. Λόγια που ισχυροποίησαν την ακεραιότητα της κοινωνίας,
όλοι οι διάλογοι μαζί με αναρίθμητα «όμως» και «γιατί;» ήταν το χαρακτηριστικό ενός τέλους που βοήθησε για να οικοδομηθεί μια ολοκληρωμένη κοινωνία.
Για όλους μας υπάρχει ένα κοινό σημείο: πρώτα από όλα είμαστε άνθρωποι.
Η οικογένεια, η γεωγραφία, η θρησκεία, το δόγμα, η εθνικότητα είναι οι ταυτότητες των ανθρώπων που αποκτώνται.
Όχι όμως και η θέληση των ανθρώπων. Ανάμεσα στο θέμα των ταυτοτήτων που συζητήθηκε, ήταν και το θέμα της υπό- ταυτότητας που την καθορίζει ως υπηκοότητα.
Συναντήθηκα με νέους, που συνήθως είμαι μπροστά τους για να τους μιλήσω για τον τομέα και τις έρευνές μου, αυτή τη φορά για να τους εξηγήσω την ανοικοδόμηση της πολιτιστικής μου ταυτότητας που συνίστανται από τις καταβολές των γονέων μου.
Βεβαίως υπογραμμίζοντας τη σημασία να είσαι "άνθρωπος πρώτα από όλα".Μετά από αυτήν την συνομιλία πήρα την ικανοποίηση να εκφράσω την υπερηφάνεια που μου έδωσε αυτή η συνάντηση με τους νέους.
Λόγω του τομέα μου σε αυτήν την έννοια συμφωνώ ότι το κριτήριο που κάνει τον άνθρωπο "άνθρωπο" είναι η ικανότητα να παράγει "εργαλείο".
Το "εργαλείο" είναι ένα προϊόν πολιτισμού και ο άνθρωπος συνεχίζει να παρά;γει εδώ και αιώνες. Οάνθρωπος δεν έμεινε μόνο στο να παράγει αλλά διαμόρφωσε ό, τι παρήγαγε στα πλαίσια της γλώσσας, της θρησκείας, της παράδοσης, των τελετουργιών. των λειτουργιών,
της οικονομίας και της πολιτικής.
Εξηγώντας τι προσέθεσε η ποικιλία της πολιτιστικής μου ταυτότητας στην πραγματικότητα, παρακολούθησα στους νέους τη συνειδητοποίηση του ότι όλοι οι άνθρωποι με αυτήν την αντίληψη μπορούν να παράγουν μαζί πολλές αξίες.
Καμία αλλαγή
Αποφάσισα να γευματίσω μαζί με τους νέους δίχως να γνωρίζω ότι θα είχα την δυνατότητα να «ταξιδέψω» σε μία ταινία του παρελθόντος.
Το 1969 ήμουν ακόμη παιδί όταν επισκέφθηκα το σχολείο ως καλεσμένη από μέλος της οικογένειας μου που εκπαιδευόταν εδώ. Είχα την τιμή να μοιραστώ το φαγητό των κληρικών της κοινότητας.
Ο χώρος, το τραπέζι, η τάξη στο τραπέζι πριν το φαγητό και μετά η τελετουργία, η ησυχία και η ευθύνη… ήταν το ίδιο καθεστώς. Δεν άλλαξε καθόλου.
Το μέρος που υπήρχε στη μνήμη μου διατηρούσε την ομοιότητα στην πραγματικότητα του. Φεύγοντας από την κατασκήνωση προς το λιμάνι, έψαξα να βρω απαντήσεις στις ερωτήσεις μου.
Τόσες αξίες και χωρίς καν να υπολογίζεται το προτέρημα του ανθρώπου… γιατί χάθηκαν τόσες αξίες;
Γιατί γίνεται πόλεμος για την ταυτότητα των ανθρώπων; Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει μια σύνθεση αυτών που φαντάζονται τον πολιτισμό ως προϊόν ταυτότητας;
Γιατί σκεφτόμαστε διαφορετικά και λέμε «εγώ είμαι άλλος» και «αυτός είναι άλλος»;
Το γεγονός ότι οι νέοι ήρθαν κοντά για ένα κοινό μέλλον με βάση αυτά τα κριτήρια ομολογώ ότι πήρα θάρρος.
Το σενάριο που δημιουργεί την ιστορία αυτή και η επανάληψη της ομοιότητας που έρχεται στο μυαλό μου και γνωρίζοντας ότι στο κουτί της Πανδώρας υπάρχει πάντα κρυμμένη η «Ελπίδα»,
στη γέφυρα που θα χτιστεί για το μέλλον, σε μια κοινότητα που ακτινοβολεί, μπορώ να πω ότι… πέρασα μια θαυμάσια μέρα.